Een van de redenen waarom ik moest blijven in Jaksa was omdat er een festival was, wat voor mijn vrienden heel veel betekent. Het is een jaarlijkse ontmoetingsdag voor alle mensen uit Jakarta. Er zijn stands, lekker eten, mensen verkopen spullen en er is muziek. Ik bracht meer tijd door met hen en ik werd gevraagd om s avonds mee te doen aan een Nasi Goreng contest. Grappend zei ik ja natuurlijk, doe ik wel even. Beetje koken, hele tijd niet gedaan. We gingen samen op zoek naar nog meer toeristen, die eigenlijk heel moeilijk te vinden waren. Laagseizoen! We hadden er uiteindelijk genoeg en ik was er een van. Ik kreeg van mijn Javaanse vader uit t hostel, ons huis, een zelf opgeschilderd tshirt met jalan jaksa erop en een sjaaltje uit Lombok. Ik trok het meteen aan en ik hoopte dat het mijn eer een beetje zou redden. Ik had namelijk echt geen idee hoe de authentieke nasi goreng smaakte EN hoe je die moest maken. Super trots was mn java vadertje toen ik daar stond met zijn shirt en sjaaltje, gewapend met een spatel. Ik kon het zien aan zijn gezicht. En ook mijn vrienden waren daar en een van hen smeekte me niet te verliezen. Oké, het is dus best een big deal, dacht ik. Kon alleen weinig veranderen aan t feit dat ik t wel kon bereiden maar niet op smaak kon brengen zoals de indo’s dat doen. Ik kreeg een hoge koksmuts en schort.. oké het werd echt heel serieus genomen! Er kwamen afgevaardigden uit Jakarta om het eten te proeven en de looks te beoordelen. Ze waren allemaal heel mooi aangekleed. Er waren hordes mensen toen er na twee uur wachten eindelijk werd afgeteld. Mijn vrienden hielden de spanning bijna niet meer. Ik bakte een ei voor on top om het wat te laten lijken. Er werd geschreeuwd ‘more ketjap’, ‘more chili’. Ik deed braaf maar wat er geroepen werd, van de hoeveelheden had ik geen idee. Er kwam een cameraploeg en we moesten opeens rechtop gaan staan met ons gerecht in de hand. De burgemeester kwam langs om te kijken naar onze gerechten. Hij werd onthaald als een koning. Ik had een glimlach op mijn gezicht die er niet meer afging. De honderden fotos (ook veel selfies) en de vriendelijke mensen. Dan denk je nu dat het verhaal klaar is, maar nee. We werden verzocht om met ons gekregen gratis bier (wat in deze streek nogal prijzig is, vanwege het feit dat de meerderheid moslim is) mee te nemen en mee te lopen. Onderweg nog meer fotos. Canadees Willy vroeg me wat ik met de rode pepers had gedaan. ‘Er allemaal ingegooid’, antwoordde ik trots. Aan zijn verbaasde gezicht te zien was dat echt wel een beetje teveel van t goede. Ik was echt een Bintang (merk bier maar betekent ook celebrity/star). Heel weird. We mochten op fancy stoelen zitten en werden ook nog gevoed. Daarna werden we een voor een naar voren gehaald. Met een hele aankondiging. Bizar. We kregen cadeaus en de nummer 1, geld. Dat was ik dus niet, de halloween smilie op het ei had niet geholpen. Maar toen gratis Bintang en ik zag de blik van Risma, zij was niet happy tussen de toeristen. En ik was ook wel weer ff klaar. Mijn vrienden uit Jakarta namen me mee, naar waar wist ik niet maar ik moest me serieus aankleden en nu komt het … sexy! Ik stak mezelf in de enige jurkje die in mijn backpack te vinden is en .. geen high heels… Ze probeerden me in hun maatje 37 schoenen te proppen, maar deze Belanda voeten zijn veel te groot. Dus het werd toch echt Nikies aantrekken onder het jurkje! Lekker stampen. Kon ermee door vonden ze. Not to bad. Fair enough. We reden naar de verrassingsplek.. het bleek een vijfsterren hotel, heel groot, met een ondergrondse club. De Canadees kwam er niet in met sandalen en gescheurde broek, backpackerstijl. Ik verschool mijn schoenen.. Die avond heb ik sugardaddy’s uitgekleed door drankje naar drankje te krijgen, die natuurlijk onbetaalbaar waren. Wat een avond. En ik mis mijn vriendjes nu al ontzettend. Ze hebben mij alles gegeven en ik hen. En het afscheid nemen een dag later viel me zwaar. Ik ben zoveel over hen te weten gekomen, allen hebben ze een verhaal. Voor altijd bij me draag ik ze, deze mensen. Hopend op nog meer van dit soort ervaringen denk ik hier nog even over na. Zorg voor elkaar daar in Nederland, vergeet elkaar niet!
Liefs en tot snel!
Comments